سحر علایی – دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر

بی تردید رده سنی کودک مهم‌ترین رده سنی رشد به شمار می‌رود که در دنیای متفاوت خودشان به زیبایی تمام زندگی می‌کنند. فیلم سینمایی ترنادو، کودک را به زیبایی در دنیای خود غرق می‌کند و به دنیای دیگر می‌برد؛ دنیایی که هم می‌تواند خیال انگیز و هم می‌تواند واقعی باشد. سفر به فضا و کهکشان به وسیله‌ی سفینه‌ای بزرگ بسیار شگفت انگیز است؛ سفری که همه ما از کودکی آرزوی آن را داشته‌ایم، حتی بزرگسال را هم به کودکی خود بر می‌گرداند، سفری پر از هیجان، پر از خیال و پر از ترس‌های شیرین…

تورنادو دنیای بی‌زمانی و بی مکانی را به تصویر می‌کشد که مخاطب کودک خود را درگیر هیچ حاشیه‌ای نمی‌کند بلکه او را در دنیای ماورای ذهنی خود غرق شادی و لذت می‌کند. خواندن سرودهای شاد، رقص‌های گروهی و …

شاید نشان دادن یک سیاره دیگر که مانند انسان ها اکسیژن تنفس می‌کنند، در کودک ایجاد همزاد پنداری با دنیای دیگر می‌کند؛ سیاره‌ای که در آن ‌موجوداتی دیگری ساکن‌اند که فقط از نظر ظاهر و زبان با انسان‌های زمینی متفاوت هستند. نشان دادن عشق و اینکه کودک باید از همان کودکی عشق را بشناسد و بداند که پدر او عاشق مادرش است و او نتیجه‌ی یک عشق بی‌انتهاست. ترنادو عشق واقعی، سر قول ماندن، مرام و معرفت را به کودک می‌آموزد و در حین این آموزش کودک شاد و سرزنده می‌شود. این نهایت تأثیرگذاری در دل شادی است. ترنادو همه چیز را به خوبی بیان می‌کند، خشونت را تا اندازه‌ای نشان می‌دهد که کودک بداند و آگاه باشد که زندگی دارای خشونت، ترس و وحشت هم هست ولی می توان تا حدودی بر آن‌ها غلبه کرد و شادی را به آن‌ها تحمیل کرد. ترنادو به وضوح نشان می‌دهد که کودکان در عین حال که ماجرا جو هستند، ترسو هم هستند که در وجود هرکدام از آن‌ها مقدار آن فرق می‌کند. ترس جدایی از پدر و مادر، ترس جدایی از محل زندگی، ترس از مردن و..

بی شک فیلم ترنادو، در سینمای کودک نو آوری به عمل آورده حرف برای گفتن دارد. امیدواریم از این پس شاهد این چنین فیلم ها برای کودک در سینمای ایران باشیم و ایمان بیاوریم که کودک مهم ترین قشر یک جامعه است.