معین مهرعلیان، دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه ساپینزای رم | «نارگیل» به‌کارگردانی سیدداود اطیابی و نویسندگی حمزه صالحی موزیکالی­ست شاد و مفرح که از چندین چهره­ی سرشناسی چون بیژن بنفشه­خواه، سحر قریشی و شقایق دهقان بهره می­برد تا خانواده ها را مجاب به تماشا کند و پیش بینی می­شود در این امر نیز موفق باشد.

به واسطه‌ استفاده از موجودات خیالی (عروسک‌های جادوگر) در این اثر مخاطبین آن کودکان شش سال به بالا هستند؛ زیرا پیش از این سن کودکان قادر به تمایز واقعیت و خیال از یکدیگر نیستند و به همین دلیل ممکن است این کودکان با تماشای عروسک های نارگیل که اتفاقا ظاهری نسبتا ترسناک هم دارند دچار اضطراب و یا وحشت شوند. بزرگترین ترس کودکان در سنین ۴ تا ۶ سالگی، موجودات خیالی‌ای چون جن و جادوگر و… است که در این فیلم وجود دارد و بنابراین احتمال ترسیدن کودک ۴ تا ۶ ساله از کاراکتر های این فیلم وجود دارد.

«نارگیل» از روال مرسوم در فیلم‌های کودکان یعنی قهرمان قراردادن کودک بهره می­برد و شخصیت‌های بزرگسال فیلم را هم به صورت مبالغه­آمیزی دست و پا چلفتی ترسیم می­کند که البته این امر برای مخاطبین کودک و نوجوان جذاب به نظر می­رسد، زیرا آن­هاتمایل دارند خود را محور دنیا قرار دهند و از همین حیث با قهرمان فیلم یعنی آوا ارتباط برقرار می­کنند. دیالوگ ها و شوخی های سه عروسک فیلم به گونه­ای‌ است که بخشی از آن­ها برای والدینی که در کنار فرزندانشان به تماشای فیلم می­نشینند جذاب است و بخشی از آن­ها برای کودکان و نوجوانان و احتمالا از این حیث، فیلم «نارگیل» می­تواند مخاطبان مختلف را در اکثر لحظات با خود همراه کند اما احتمالا به‌خاطر اگزجره شدن بیش از حد شخصیت‌های بزرگسال فیلم و همچنین ظاهر عروسک‌ها که طراحی ضعیفی دارند، بخشی از مخاطبین را نیز دل­زده خواهد کرد.

در فیلم­نامه­ی اخیر حمزه صالحی روابط بین بزرگسالان در فیلم چندان مطلوب و قابل مقبول نیست و گویی تمام بزرگسالان انسان‌هایی پرخاشگر، احمق، طمع­کارو… هستند. گرچه قدرت عصای جادویی از اتحاد خانواده و محبت بین آنها منشأ می­گیرد اما در جریان فیلم ما شاهد چنین چیزی نیستیم و به نظر نگارنده بهتر بود کمی بیشتر به جنبه‌های مثبت شخصیت های بزرگسال و روابط آن ها نیز پرداخته می­شد تا اینگونه مخاطبان خردسال فیلم در پایان احساس امنیت بیشتری دریافت کنند.

«نارگیل» حائز وجوه مثبت دیگری نیز هست. دست گذاشتن بر روی رذائل اخلاقی­ای چون طمع و هجو طنزآمیز آنها از طریق اغراق در این اثر سید داود اطیابی قابل درک و تحسین است و به نظر می­رسد تماشای «نارگیل» می­تواند پیام های آموزنده نیز برای کودکان به همراه داشته باشد. همچنین جادوهای عروسک ها نیز به گونه­ایست که مخاطبان خردسال را قانع کرده و با خود همراه می­کند و البته به امنیت آن­ها نیز آسیب نمی‌رساند. همچنین بخش های موزیکال فیلم به نظر می­رسد در همراه کردن مخاطب غالبا موفق هستند و باعث تهییج کودکان می­شوند.

در مجموع، «نارگیل» اثری موزیکال و کودکانه است که کاملا برای کودکان رده سنی ۶ سال به بالا تولید شده و می­تواند آن ها را به خوبی سرگرم کند اما برای نوجوانانی و بزرگسالانی که امروزه به دلیل فراگیری گسترده­ی اینترنت انواع انیمیشن‌ها و فیلم های هالیوودی را تماشا می­کنند احتمالا کسالت آور باشد.