مدیر هشتمین دوره المپیاد فیلمسازی نوجوانان گفت که فضای رقابتی المپیاد در این دوره کم‌تر شده و در نتیجه مدال‌های اهدایی همه یک‌رنگ هستند.
به گزارش خبرنگار مهر، گروه هنر- آروین موذن‌زاده، ندا زنگینه: اولین المپیاد فیلمسازی نوجوانان ایران در سال ۱۳۹۴ همزمان با بیست‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان در همدان برگزار شد. ایده برگزاری المپیاد توسط بنیاد سینمایی فارابی و انجمن سینمای جوانان ایران شکل گرفت و از ۳ تا ۸ مهر ماه سال ۹۴ به دبیری علیرضا شجاع نوری میزبان نوجوانان علاقه‌مند به سینما در کلاس‌های فیلمسازی بود.
این رویداد که مختص گروه سنی نوجوانان است امسال به هشتمین دوره خود رسیده که قرار است ۲۴ تا ۲۹ شهریور در اصفهان برگزار شود.
توجه ویژه به نیازها و تفکرات گروه سنی نوجوان و تربیت نسل جدید سینمای ایران از جمله اهداف مهم برگزاری المپیاد فیلمسازی است. به بهانه برگزاری دوره جدید این رویداد در خبرگزاری مهر نشستی با حضور «وحید ملتجی» مدیر هفتمین و هشتمین دوره المپیاد فیلمسازی نوجوانان ایران برگزار کردیم. او در بخش دوم این گفت‌وگو اعلام کرد که به دلیل شرایط خاص و روحیات نوجوانان المپیاد امسال مدال طلا و نقره و برنز ندارد بلکه همه مدال‌ها یک‌رنگ هستند. این تصمیم به دلیل کاسته شدن از فضای رقابتی این دوره از المپیاد اتخاذ شده است.
قسمت دوم این میزگرد را در ادامه می‌خوانید:
فراخوان المپیاد فیلمسازی نوجوانان به صورت موضوعی اعلام شده است و البته بخش موضوع آزاد هم دارد. اصولاً ساخت فیلم موضوعی و جشنواره‌های موضوعی در کشور ما با چالش مواجه هستند. گاهی فیلمسازان اصلاً نمی‌دانند درباره چه چیزی فیلم می سازند زیرا موضوع به خوبی برای آنها تبیین نشده است یا گاهی انقدر درگیر موضوع می‌شوند که توجه به تکنیک را فراموش می‌کنند. شما در این دوره چه کاری در راستای تبیین موضوع توجه به خانواده برای نوجوانان انجام داده‌اید؟
المپیاد هشتم در ۲ بخش «طراحی داستان» و «فیلمسازی» با ۷ موضوع؛ خانواده، جهانی به نام خانه، عشق امید خانواده، فردایی که می‌سازم، خانواده ای به وسعت ایران، خواهر / برادر من و موضوع آزاد برگزار می‌شود. ما برای امسال موضوع محوری خانواده را در نظر گرفتیم به دلیل اهمیتی که دارد. در اینجا اختلاف‌نظر هم وجود داشت که موضوع آزاد را در فراخوان قرار دهیم یا خیر که در نهایت به این جمع‌بندی رسیدیم که همه نوجوانان علاقه ندارند در حوزه خانواده کار کنند و نباید آن‌ها را محدود کنیم. در این رویداد ما باید این نکته را در نظر بگیریم که با نوجوانان مواجه هستیم و انتظار یک فیلمسازی حرفه‌ای نداریم گرچه هرچه جلوتر می‌رویم بچه‌ها روی موضوع عمیق‌تر می‌شوند و از نظر مهارتی نیز پیشرفت می‌کنند. به عقیده من حتماً در سال‌های آینده سینمای ما از نظر تکنیکی سینمای متفاوت‌تری خواهد شد زیرا پدیده‌های بسیار خوبی میان نوجوانان داریم. به لحاظ مضمون و محتوا با شما موافقم که این خلا وجود دارد اما این چالش اساساً در حوزه فرهنگ و هنر ما دیده می‌شود. محتوای المپیاد چیزی خارج از فرهنگ ما نیست زیرا فرهنگ مانند هوا در همه جای زندگی ما وجود دارد. ما به لحاظ تکنیک و مهارت‌های فردی بسیار به نوجوانان امیدوار هستیم اما از نظر مضمون به تصور من چالش زیادی وجود دارد. متاسفانه نسل نوجوان ما فاصله زیادی با نسل‌های قبلی خود دارد و اساساً جامعه ایران دچار این گپ فرهنگی شده است. ما باید به صورت جدی روی این موضوع کار کنیم. در المپیاد فیلمسازی ما موضوعاتی اعلام کردیم تا نکته و اشارتی باشد برای نوجوانان که به واسطه این فراخوان به اهمیت خانواده فکر کنند. جدای از این موضوع خود المپیاد یک بهانه است که نوجوان با فیلم و فیلمسازی در حوزه تکنیک و محتوا غرابت پیدا کند. اساتید ما نیز در طول کارگاه‌های میدانی این موضوع را پیش می‌برند.
لطفاً کمی درباره روند برگزاری کارگاه‌ها در این دوره توضیح دهید.
پس از اینکه ما فراخوان را اعلام کردیم هیات انتخاب ما متشکل از داریوش یاری، نادره ترکمانی و احسان صدیقی در بخش «فیلم» و امیرحسین اخوین، زهرا مصطفوی و فاطمه سادات میرمحمد صادقی در بخش «ایده» کار انتخاب را انجام می دهند. تصور ما این است که ۳۰ نفر از دختران و پسران در هر ۲ حوزه انتخاب خواهند شد. این ۳۰ نفر یک دوره غیرحضوی دارند که در اواسط شهریور برگزار می‌شود. حضور در این دوره برخط برای تمام کسانی که در فراخوان شرکت کرده اند، آزاد است. یک بخشی از آموزش های تکنیکی در این کلاس به افراد انتقال داده می‌شود. پس از آن ۳۰ نفر منتخب گروه بندی می‌شوند و باز به صورت غیرحضوری مربی های آنها انتخاب می‌شوند. در انتخاب مربیان کارگاه ها این نکته را درنظر داشتیم کسانی را انتخاب کنیم که به نوجوانان نزدیک باشند. در سال های گذشته راهنماهای ما خیلی افراد مشهوری نبودند اما از سال گذشته به این سمت حرکت کردیم که افراد مشهور و باتجربه کنار ما باشند و بچه‌ها بدانند که با یک فیلمساز جدی و صاحب اثر کار می‌کنند. اتفاقاً برای خود مربیان نیز این مساله شیرین است که با نوجوانان در ارتباط باشند زیرا همزیستی چندروزه با نوجوانان روی فضای فکری آنها نیز تاثیر دارد. پس از انتخاب مربی، نوجوانان به صورت غیرحضوری درباره فیلمنامه خودشان گفت‌وگو می‌کنند. از ۲۴ شهریور که دوره حضوری در اصفهان آغاز می‌شود، از آن زمان ۵ شرکت کننده با مربی وارد پروسه تولید یک فیلم حدوداً ۵ دقیقه ای می‌شوند. لازم به ذکر است که در این دوره ۶ اثر ساخته شده در دوره گذشته المپیاد نیز اکران می‌شود.
در این هشت دوره که المپیاد فیلمسازی برگزار شده است آیا خروجی قابل قبولی داشته اید و شخصی بوده است که بگویید این فرد استعداد زیادی دارد که وارد فضای حرفه‌ای سینما شود؟
سال گذشته از بین ۳۰ منتخب حداقل ۳ – ۴ کارگردان بالقوه می‌دیدیم. همانجا بود که این ایده به ذهن ما رسید که سال بعد افراد را کمی حرفه ای تر انتخاب کنیم. اگر همین مسیر دنبال شود شاید سال های آینده المپیاد در چند مرحله برگزار شود. طبیعتاً در این شرایط شرکت کنندگان خیلی به سینما نزدیک‌تر می‌شوند.
امروزه به دلیل وجود فضای مجازی و تلفن همراه همه افراد می‌توانند به راحتی با یک گوشی موبایل صفر تا صد یک فیلم را به تنهایی بسازند. درنتیجه این مساله بسیار اهمیت دارد که اساتیدی که انتخاب می‌کنید باید به تکنیک های روز فیلمسازی واقف باشند و رویه سنتی قدیم را پیش نگیرند. همچنین با فضای ذهنی نوجوانان نسل جدید آشنا باشند.
بله در دوره مجازی که برگزار می‌کنیم نیز به این نکات توجه داریم. از طرفی ما آفتی را می بینیم که نوجوانان می خواهند یک شبه ره صد ساله بروند و خودشان هم این موضوع را صراحتاً می‌گویند. این خصوصیت از جهاتی خوب است که قوی و محکم به این حرفه نگاه می‌کنند اما از جهتی هم بد است زیرا یک نوجوان باید مسیر استاد شاگردی را طی کند تا این آدم در نهایت کمال و استعداد خودش بروز و ظهور داشته باشد. در همین راستا داوران و راهنماهای ما همواره این تذکر را دارند که ما باید مراقب باشیم تا فضای دیده شدن خیلی زود برای بچه‌ها فراهم نشود. درنتیجه ما فضای رقابتی المپیاد را کمرنگ کردیم و مدال هایی که امسال می‌دهیم همه یک‌رنگ هستند و مدال طلا و نقره و برنز نداریم. البته ممکن است گروه اول و دوم و سوم انتخاب کنیم اما همه مدال ها یک‌رنگ هستند. طبیعتاً نوجوان به دلیل سن و خصوصیات اخلاقی دنبال این است که دیده شود اما ما باید مراقب این عرصه باشیم که بچه‌ها کجا و به چه شکلی دیده می‌شوند.