دومین کارگاه بخش بین‌الملل جشنواره سی و چهارم تحت عنوان «موسیقی شاعرانه در سینما با تمرکز بر سینمای کودک» با تدریس «خورخه آریاگادا» هنرمندی از کشور شیلی برگزار شد.
به گزارش ستاد اطلاع رسانی جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، در این کارگاه «خورخه آریاگادا» آهنگساز فرانسوی- شیلیایی از آشنایی خود با سینمای ایران گفت: سینمای ایران بیش از بیست سال است که به عنوان سینمایی جدید و آلترناتیو دیده می‌شود. در واقع سینمایی متفاوت از ایران در کن دیدم که هیجان‌زده‌ام کرد و دوست داشتم ببینیم که جشنواره فیلم کودک چگونه برگزار خواهد شد و بسیار خوشحالم که دراین ماجراجویی شریک هستم.
او ادامه داد: نکته‌ای که برای من جالب است، این است که ما چگونه می‌توانیم کودکان را درک کنیم. فیلم‌هایی که من در کودکی دیدم اکثراً متعلق به آمریکای شمالی بوده چون سینمای دیگری برای ما وجود نداشت. اولین فیلمی که من دیدم «بامبی» بود. این فیلم مربوط به سال ۱۹۴۰ میلادی است و زمانی که من برای اولین بار این فیلم را تماشا کردم، حدود سه یا چهار سال داشتم و اولین چیری که باعث تعجب من شد بی‌رحمی والت دیزنی بود. برای اینکه بمبی را در پنج شش دقیقه اول کشتند و این درد و رنج عمیقی در من ایجاد کرد.
من پسر دو ساله‌ای دارم که کنارش می‌نشینم و فیلم‌های مناسب برای سن دو تا چهار سال را می‌بینم و وقتی که با چیزهایی که در زمان ما پخش می‌شد، مقایسه می‌کنم با ید بگویم که از نظر من آن سینما خشونت بیشتری داشت. از طرفی هم حس می‌کنم که آن سینما زندگی واقعی را بیشتر نشان می‌داد.
او در ادامه گفت: در واقع فکر می‌کنم که تمام دوستان من باید بچه باشند چون اگر این هنر را نداشته باشند که توانایی اینکه هیچ‌وقت از یاد گرفتن خسته نشویم، ویژگی کودک است. یک بچه نمی‌تواند یادگیری را کنار بگذارد اما یک بزرگسال می‌تواند تحصیل را کنار بگذارد و مفهوم جوانی یعنی آماده بودن برای زندگی کردن و یادگیری و آشنا شدن با چیزهای جدید، من فکر می‌کنم در نظر گرفتن جفت‌شان برای خلق اثر ضروری هستند.
این مدرس شیلیایی عنوان کرد: همه ما زمانی که بچه بودیم می‌خواستیم بزرگ باشیم. درواقع مشکل بزرگ بچه‌ها این است که بچه باشند و فکر می‌کنم برای آدم بزرگسال هم همینطور است و آن ها هم دوست دارند که بچه باشند اما امکان ندارد.
او درخصوص مفهوم موسیقی در سینما گفت: مفهوم موسیقی در سینما هر روز کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود و دلیل آن این است که مفهوم موسیقی متن در حال ادغام شدن است و امروزه به موسیقی متن بیشتر جایزه می‌دهند تا به موسیقی سینما. من فکر می‌کنم مفهوم موسیقی‌سازی امروز یک تصویر کاملا متفاوت است. درواقع هیچ موسیقی وجود ندارد و فقط یک سری آدم وجود دارند که فقط بلد هستند که با کامپیوترها خوب کار کنند.
«خورخه آریاگادا» در ادامه گفت: امروز دیگر نیازی به نوشته شدن موسیقی نیست. از موسیقی سنتی فاصله می‌گیریم و به سمت یک سری ساندترک می‌رویم. اینها عناصر صوتی هستند که لزوما ساز هم نیستند و فقط روش دیگری برای تزئین کردن تصاویرند. این یک تحول بزرگ است که در چند سال آینده راجع به آن صحبت می‌کنیم…
او در بخش پایانی این کارگاه اظهار داشت: فکر می‌کنم مفهوم موسیقی برای تصاویر در حال از بین رفتن و مفهوم ساندترک‌ها در حال تغییر است. امروزه ما باید راجع به ساندترک‌ها حرف بزنیم و نه موسیقی فیلم!
