ابوالفضل جلیلی؛ مربی کارگاه ایده سومین المپیاد فیلمسازی، در مورد تاثیرات این جشنواره بر علاقه‌مندان به سینمای کودک به «صبا» گفت: من همیشه گفته‌ام دوست دارم به جای این‌که فیلمساز خوبی باشم مدافع حقوق کودکان باشم یعنی فکر می‌کنم یک بچه ابتدا باید تغذیه سالم، آینده و امنیت داشته باشد بعد با مسائل فرهنگی پیرامون او کار کنیم.
او افزود: در جلسه‌ای که داشتیم گفتم فکر می‌کنم المپیاد خوب است و با ماهیت کلی آن مشکلی ندارم، اما وقتی که بچه‌های ما در این روزگار به‌خاطر تغذیه نادرست تهدید می‌شوند نمی‌توان به این المپیادها امیدوار بود. اگر تغذیه کودک خوب نباشد در آینده دچار ناهنجاری‌های زیادی می‌شود و مشکلات روحی و روانی در بزرگ‌سالی برای او پیش می‌آید. معتقدم باید در همه ابعاد زندگی کودک در جشنواره فیلم کودک و نوجوانان یاد کرد یعنی به نظرم اول باید راجع به تغذیه و بعد امنیت آن‌ها فیلم بسازیم و از جامعه‌شناسان و روان‌شناسان کمک بگیریم و وقتی فهمیدیم کودک از همه نظر تامین شده، حالا در مورد هنر با او حرف بزنیم. برخی از دوستان معتقدند هر کس باید کار خودش را بکند و ما مسئول تغذیه بچه‌ها نیستیم و باید به هنر بپردازیم.
او افزود: شاید فرق من با دیگران این باشد که وقتی برای بچه‌ها فیلم می‌سازم اول شخصیت و مسائل خصوصی آن‌ها را در نظر می‌گیرم بعد باهم کار می‌کنیم. درواقع فیلم هدف من نیست بلکه فیلم ابزاری برای تعلیم و تربیت حقیقی، حقوقی و مادی بچه‌هاست.
ابوالفضل جلیلی ادامه داد: زمانی فعالیت‌های فرهنگی خوب است که واقعی باشد. در مملکت شرایط خاصی داریم و آنقدر با بچه‌ها کار کرده‌ام می‌دانم آن‌ها دقیقا در هر دوره‌ای چه چیزی می‌خواهند. امروز وقتی با بچه‌ها حرف می‌زنم می‌بینم به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند تحصیل است و می‌گویند درس خواندن چه فایده‌ای دارد؟! گاهی برای کار کردن با بچه‌ها باید با خودشان وارد عمل شد. برخی زمان‌ها باید مسئولان را به چالش کشید. در جامعه‌ای مثل اروپا همه چیز مدون است. باید برای کمک به بچه‌ها با خودشان وارد عمل شد، اما در ایران شرایط متفاوت است و من اگر بخواهم جشنواره‌ای برای بچه‌ها برپا کنم اتفاقا می‌گویم نیازی نیست بچه‌ها وارد عمل شوند و مسئولانی که به‌نوعی با کودک در ارتباط هستند را به کار می‌گیرم به این دلیل که به هرحال آن‌ها باید به فکر بچه‌ها باشند.
او افزود: کسانی که دست‌شان به دهانشان می‌رسد فرزندانشان را در خارج از کشور به دنیا می‌آورند. چرا؟ به این دلیل که آینده روشنی برای بچه‌‌هایشان متصور نیستند. وقتی خود مسئولان به آینده امید ندارند، چطور می‌خواهیم کار موثری برای کودکان این مملکت انجام دهیم؟ ما باید این باور را در ذهن بچه‌ها ایجاد کنیم که آینده واقعا مال شماست بنابراین در اداره کشور سهیم هستید.
جلیلی ادامه داد: وقتی یک نفر به‌خاطر رابطه، مدیر مدرسه می‌شود و آن‌هایی که سال‌ها سابقه کار دارند و معلم هستند به جایی نمی‌رسند، شاگرد هم می‌فهمد که معلم کاره‌ای نیست. انگیزه بچه‌ها به این ترتیب از بین می‌رود. تا جایی که مدیر جشنواره و دبیر جشنواره را شناخته‌ام حس می‌کنم حقیقتا می‌خواهند کاری کنند، اما واقعا چقدر دست‌شان باز است؟ شما به‌عنوان روزنامه‌نگار چقدر قدرت دارید؟ من فکر می‌کنم هیچ، ۱۰درصد هم اختیار ندارید. من هم روزی می‌خواستم خبرنگار آزاد شوم و از من می‌پرسیدند یعنی چه؟ من می‌گفتم یعنی خبرنگاری که بدون قید و بندی از رئیس‌جمهور یا هر شخص دیگری سوالاتش را بپرسد، اما این امر محقق نمی‌شود. تنها دلخوشی من این است که افراد حاضر در سی‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان حتی اگر آگاه به این حوزه هم نباشند، دلسوز هستند.