کارگردان فیلم «شکلاتی» با اشاره به این که تولید فیلم سرگرم‌کننده برای کودک و نوجوان سخت و هزینه‌بر است و نیاز به حوصله بسیاری دارد، گفت: پیشنهاد می‌دهم همانطور که سالیان سال است در جشنواره، داوران کودک و نوجوان حضور دارند، در نهادهای تأمین‌کننده بودجه برای فیلم‌های کودک و نوجوان هم شورایی با حضور این گروه سنی وجود داشته باشد که فیلمنامه‌ها را بخوانند.
به گزارش ستاد اطلاع‌رسانی جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، سهیل موفق در گفت‌وگوی زنده با محمدصادق لواسانی در صفحه رسمی جشنواره، با اشاره به وضعیت اکران فیلم‌های کودکان و نوجوانان گفت: به نظر من زمان اکران فیلم‌هایی از این دست قبل از آذر ماه است. بعد از آن تا اسفند نباید فیلم کودک و نوجوان اکران شود. فیلم «شکلاتی» در فستیوال‌های متعدد بین‌المللی و جشنواره‌های تخصصی کودک حضور داشت و در جشنواره فیلم کودک و نوجوان نیز با استقبال مخاطبان روبرو شد اما در اکران بدشانسی آوردیم؛ زلزله کرمانشاه و تهران هم در آن سال اتفاق افتاد.
او افزود: دبیر جشنواره فیلم کودک و نوجوان آن سال اعتقاد داشت که فیلم اکران خوبی خواهد داشت اما سال ۹۶ مدارس روزهای بسیاری به دلیل آلودگی هوا تعطیل شدند. عده‌ای می‌گفتند که نباید از روی استقبال صورت گرفته در جشنواره راجع به اکران قضاوت کرد اما من در زمان پخش «شکلاتی» در جشنواره همراه مخاطب فیلم را می‌دیدم و به مخاطبان توجه و احساس آنها را درک می‌کردم. فیلم «پاستاریونی» دو جایزه مهم جشنواره فیلم کودک و نوجوان را کسب کرد و می‌توانست بیشتر بفروشد اما… به نظر من فیلم‌هایی که از شهریور ماه تا آبان اکران می‌شوند، موفق خواهند بود.
موفق اظهار داشت: بعد از ساخت فیلم «شکلاتی» احساس کردم که فضای فیلم‌هایم باید خانوادگی‌تر باشد؛ به همین جهت تمام مولفه‌هایی را که در نظر گرفته بودم تا کودک با تماشای فیلم لذت ببرد، تقسیم کردم تا خانواده از تماشای فیلم لذت ببرد. در واقع تلاش کردم تا همه از تماشای فیلم لذت ببرند و مفهوم فیلم نیز در خلال آن منتقل شود. فیلم «پاستاریونی» این مولفه‌ها را داشت و می‌توانست بیشتر از این بفروشد اما در زمان بدی اکران شد. آماری که در پلتفرم‌ها برای تماشای فیلم وجود دارد، اثبات کننده این موضوع است.
او ادامه داد: نگاه من به ذائقه مخاطب است؛ مخاطبی که دسترسی به فیلم‌های روز دنیا دارد. ما در سینمایی کودک قهرمان و ابر قهرمان نداریم. بعد از «پاستاریونی» ما اتاق فکری برای تولید فیلم کودکی که قهرمان و ابر قهرمان دارد، تشکیل دادیم. یک سال زمان برای نوشتن فیلمنامه صرف شد و نویسنده هم پول خود را گرفت. به ارگانی به که می‌خواستم با آنها کار کنم در ابتدای کار گفتم که این کار بسیار هزینه‌بر است اما پس از اینکه فیلمنامه به پایان رسید، آنها گفتند که هزینه این فیلم را نمی‌توانند تامین کنند. من برای ژانر کودک دلسوزی می‌کنم نه برای خودم!
کارگردان «شکلاتی» بیان کرد: بخش خصوصی مثلاً برای فیلمی مثل «پاستاریونی» که که کف هزینه آن پنج میلیارد است، هزینه نمی‌کند چون سینمای کودک و نوجوان ما در دهه‌های اخیر شکست خورده است. ما در ژانر اجتماعی که این سال‌ها کمی ضعیف شده هم فیلمی داشتیم که ۲۰ میلیارد بفروشد اما فیلم کودک نتوانسته به این میزان برسد. فیلم خوب مشتری خودش را هم دارد اما سازمان‌ها باید حمایت کنند. بعد از این که آن فیلم شکست خورد، تصمیم گرفتم فیلمی با قصه‌های فولکلور که با مسائل امروز تلفیق شده‌اند بسازم که هزینه کمتری داشته باشد. در عین حال قدم رو به جلویی نسبت به «پاستاریونی» بوده و قطعا مخاطب داشته باشد که بخش خصوصی پا پیش نگذاشت و ارگان‌های دولتی هم همکاری نکردند. جالب است که بدانید من برای فیلم‌ «شکلاتی» ۴۰۰ میلیون وام از فارابی گرفتم و در فیلم «پاستاریونی» تماما با هزینه شخصی تهیه کنند کار کردیم.
او در خصوص اینکه چرا بخش خصوصی وارد این حوزه نمی‌شود، توضیح داد: بخش خصوصی باید چیزی ببیند که سراغ آن برود. اینکه بیشتر سراغ ژانر اجتماعی و کمدی می‌رود به این دلیل است که موفقیت آن‌ها را در گیشه دیده است. حتی برای اسپانسر هم، دیده شدن اهمیت دارد. مشکل اینجاست که ارزش‌گذاری و اولویت‌ها شامل مخاطب نمی‌شود. ارگان‌ها و سازمان‌ها باید به جای تولید ۴۰ فیلمی که گیشه نداشته باشد، ۱۰ فیلم تولید کنند که دیده شود.
موفق در پاسخ به این سوال که چرا در این سال‌ها از تلویزیون دور بوده است، توضیح داد: من بزرگ شده تلویزیون هستم. یکبار به یکی از مدیران گروه کودک تلویزیون گفتم که حداقل اجازه بدهید ما در مورد کارها به شما مشورت بدهیم. من گاردی نسبت به تلویزیون ندارم اما از یک جایی به بعد مدیران و تلویزیون علاقه‌ای به حضور ما نشان ندادند‌. من همیشه آماده همکاری با تلویزیون بودم. ما در دهه شصت و هفتاد که سینمای خوبی داشتیم به موازات آن گروه کودک خوبی هم در تلویزیون داشتیم. جدا شدن تلویزیون و سینما از هم سیستم را بهم ریخت. ما در سینما و تلویزیون از گوی رقابت عقب مانده‌ایم. ما هم می‌توانیم با بومی‌سازی فرهنگ خودمان در کارها، فیلم‌ها و سریال‌های خوب بسازیم. درواقع کم‌کاری کرده‌ایم.
او بیان کرد: من حوزه کودک و نوجوان را به سه قسمت تقسیم کردم. یک قسمت فیلم‌هایی که درباره کودک و نوجوان هستند که در این حوزه برخی به اشتباه وارد این ژانر شده‌اند که نباید اصلاً در سبد فیلم‌های کودک و نوجوان باشند. من کارگاه‌هایی برای کودک و نوجوان برگزار می‌کنم و به این واسط ذائقه آن‌ها را می‌شناسم. کودکان فیلم تلخ را نمی‌بینند. آن‌ها دوست دارند، فیلمی را تماشا کنند که آنها را سرگرم و شاد کند. بنابراین برخی فیلم‌ها که در این ژانر ساخته می‌شوند مناسب کودک نیستند. گروه بعدی فیلم‌های مخصوص کودک است که بزرگسالان از آن لذت نمی‌برند. در این شرایط این فیلم‌ها نباید اکران شوند و فقط مخصوص پلتفرم‌ها هستند چون والدین تمایل ندارند به همراه کودک برای تماشای این فیلم‌ها به سینما بروند. نتفیلیکس هم امروز همین کار می‌کند و برخی فیلم‌های مخصوص کودک را اکران نمی‌کنند چون ممکن است روی پرده سینما با شکست مواجه شود. گروه بعدی که اگر ما بخواهیم سینمای کودک را متحول کنیم باید از آن استفاده کنیم؛ فیلم‌های مخصوص کودک و خانواده است. این که برخی سینماهای خاص را فقط به کودک اختصاص دهیم، کار اشتباهی است چرا باید مانند بیماران کرونایی با سینمای کودک برخورد کنیم و آن را قرنطینه کنیم. روزی پرفروش‌ترین فیلم‌های سینمای ما کودک و نوجوان بودند، امروز هم این اتفاق می‌تواند بیفتد. شاید اگر امکان امروز وجود داشت من «شکلاتی» را اکران آنلاین می‌کردم.
موفق ادامه داد: نکته مهم این است که هزینه تولید فیلم‌های کودک و خانواده در دنیا و ایران زیاد است. باید حمایت‌ها به فیلمی تعلق بگیرد که سرگرم کننده باشد. همه فیلم‌ها محتوا دارند اما اجازه دهید اولویت‌ها را خود فیلمسازان تعیین کنند. همچنین باید به فیلمسازان اعتماد کرد چون آنها در دل جامعه هستند. من به عنوان فیلمساز فقط تا جایی می‌توانم در حوزه کودک فیلم بسازم، چون سخت و هزینه‌بر است و نیاز به حوصله بسیاری دارد.
این کارگردان در پایان تأکید کرد: پیشنهاد می‌دهم همانطور که سالیان سال است در جشنواره فیلم کودک و نوجوان داوران کودک و نوجوان حضور دارند؛ در نهادهای تامین کننده بودجه برای فیلم‌های کودک و نوجوان هم شورایی با حضور این گروه سنی وجود داشته باشد که فیلمنامه‌ها را بخوانند و انتخاب کنند. اجازه بدهیم اولویت‌ها را مخاطب مشخص کند. فیلمسازان این حوزه به خودی خود وارد خط قرمزها نمی شوند ما در این حوزه کار کردیم و بلدیم که فیلم تمیز بسازیم. بنابراین چیزی را می‌سازیم که به صلاح نسل جدید باشد چون خودمان خانواده داریم و آن را می‌شناسیم. باز هم می‌گویم که رسالت اولیه سینما در ژانر کودک و نوجوان، سرگرم‌سازی است.